شهر خالی

عندلیبان گر به شکوه نغمه ها سازند ولی
ما ازاین بیدادها با هر غزل جان میدهیم
شهر خالی کوچه خالی،کوله باری دل رها
خرمن آتش ز هر فردا روان،جان میدهیم
خیمه زد غم کنج مسجد درهراس لاله ها 
پرپر آواره گر شد !هر زمان جان میدهیم
یوسف کنعان زلیخا دید و این شیدا ندید
گر عزیز مصر را با هر نفس جان میدهیم
کاتب شاهی نشست و داستانی نو نوشت
ناله ی خون شقایق،دشت راجان میدهیم
آخرین دیدار ما سالی گذشت ویاد گشت 
برده ای از هرخیال و باد را جان میدهیم
دلخوشی با نانجیبان مست دورانی کنون
نانجیب دل شدیم و با دلی جان میدهیم
می سپارم روزگاران آنچه بد کردی چو ما
عهد دنیا شد جفا و چشم را جان میدهیم
منتظر ماندیم وسرخوش بودی و اغیار را
گوشه ی ویرانه بودی و رها جان میدهیم
عندلیب آمد گلستان گل ز هرشاخی نچید
بی وفا شد باغبان این یاد را جان میدهیم
/سجادنعلبندی @۶اسفند۹۹